ငါစိတ္ညစ္လာျပန္ျပီဟာ...
စိတ္ညစ္မွပဲ ငါလည္းေရာက္ျဖစ္တယ္...
ျပႆနာေတြ...ငါမရွာဘူးေနာ္...မရွာပါဘူး...တကယ္
ျပႆနာေတြက ငါ့ကိုလာလာရွာၾကတယ္...
ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္လာျပီ...အသက္ရွင္ရမွာၾကီးကို
လူေတြကိုငါခင္တတ္ပါတယ္...အၾကာၾကီးလည္းစိတ္မဆိုးတတ္၀ူး
အဲ့ဒါကို ဘာဖစ္ေနၾကတာလဲမသိဘူး...
သိပ္ကိုအႏိုင္က်င့္လြန္းေနၾကသလိုပဲ :-<
အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္...စိတ္မေကာင္းဘူး...
ငါ့ကိုယ္ငါလည္းအရမ္းသနားတယ္...
ဘာလို့လဲဆိုေတာ့...ငါဘယ္လိုခံစားေနရတယ္ဆိုတာ
ငါကလြဲလို့ သိတဲ့သူမရွိလို့ :(
ငါ့နားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ၀ူးဆိုတာသိပါတယ္...
ဒါမဲ႔ ငါေမွ်ာ္လင့္မိေနတယ္...ငါအားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ၁ေယာက္ေလာက္အနားမွာရွိေနေပးရင္ေကာင္းမယ္လို့
၁ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဘယ္သူကိုမွအားမကိုးပဲေနတတ္ေအာင္လည္းငါၾကိဳးစားေနပါတယ္...
P.S. ဒီ blog က...ၾသဲရင္ဖြင့္ဖို့သက္သက္ေနရာလိုျဖစ္ေနတဲ့အတြက္
အလည္လာတဲ့သူေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္...
No comments:
Post a Comment